Rozszerzać dietę, ale jak? – Kiepskie początki i odkrycie BLW cz. 1

Rozszerzanie Witkowej diety zaczęliśmy nie najlepiej. Powiedziałabym nawet, że zaczęliśmy źle. Na szczęście od jakiegoś czasu się poprawiamy. No ale od początku.

Wituś jest już dużym mężczyzną i od siedmiu miesięcy je pokarmy stałe. Warzywa, owoce i cała reszta to dla niego żadna nowość i właściwie nie byłoby o czym pisać, ale… No właśnie. Ale! Pamiętam dobrze ten czas, kiedy moja pociecha ledwo skończyła cztery miesiące, a ja blada z podniecenia i w stanie euforycznym biegłam do sklepu po pierwszy słoiczek opatrzony nęcącym podpisem „pierwsza łyżeczka”. Spędziłam długie godziny w hipermarkecie na dziale z żywnością dla niemowląt, buszując w słoiczkach rozmaitych firm, w marchewkach, kalafiorach, groszkach i innych tego typu „zasłoikowanych” warzywkach. Do tej pory nie mogę sobie przypomnieć, co właściwie mnie opętało, że zamiast do warzywniaka pobiegłam do marketu i zamiast gotować obrane i pokrojone warzywo, podgrzewałam Witkowi fabrycznie zmiksowany marchewkopodobny produkt uwięziony w szklanym słoiczku, który wcześniej stał na półce w sklepie nie wiadomo od ilu lat. Naprawdę nie wiem jakie procesy odbywały się wówczas w moim mózgu, dość, że dziś jestem pewna, że wybór drogi prowadzącej na dział o nazwie „żywność dla niemowląt” nie był najlepszym wyborem. Pamiętam, jak czteromiesięczny Wituś (któremu zgodnie z zaleceniami wypisanymi na ulotce podarowanej mi przez naszego pediatrę próbowałam rozszerzać dietę w piątym miesiącu życia) patrzył nieufnie na łyżeczkę, która zbliżała się wraz z marchewkową papką do jego malutkiej, niemowlęcej buzi. Pamiętam, że zjadł parę łyżeczek tej marchewki. I że przez następne parę dni jadł po kilka łyżek pomarańczowej paćki. Pamiętam też, że po tych marchewkowych eksperymentach miał gigantyczne problemy z brzuszkiem. I że jego wzdęty brzuszek, totalne zatwardzenie plus masakryczne gazy wykończyły mnie nerwowo do tego stopnia, że postanowiłam wrócić do rozmyślań o pokarmach stałych dopiero po miesiącu od tamtych prób. Witkowy brzuszek był mi bez wątpienia wdzięczny, bo układ pokarmowy mojego dziecka wtedy nie był jeszcze w ogóle gotowy na przyjmowanie czegokolwiek poza mlekiem. Wituś zajadał się więc mm, a ja spokojnie czekałam na dogodny moment, by na nowo podjąć zaniechane próby. Jakoś w szóstym miesiącu znów zaczęłam podawać mu marchewkę, którą tym razem jadł bez żadnych przykrych konsekwencji. Próbował też trochę innych papek, m.in. z brokuła, kalafiora i groszku, ale ten ostatni wybitnie mu nie smakował. Do podawania pełnych posiłków zastępujących jedno mleczne karmienie przeszliśmy dopiero w siódmym miesiącu, kiedy Wituś jadł o wiele chętniej i bez większych problemów ze strony brzuszka. Kiedy Witek zasmakował już w warzywnych aromatach postanowiłam zaproponować mu owoce. Po raz kolejny pobiegłam więc do marketu, z którego wróciłam z kilkoma słoiczkami bananowej i jabłkowej mielonki. Owoce zasmakowały mu od razu, szybko więc zaczął zjadać całe deserki. I tak powoli wprowadzaliśmy sobie całą resztę rozmaitości: kaszki ryżowe i kukurydziane oraz kleiki. Kupowałam te słoiki tłumacząc sobie, że tak jest bezpieczniej. Owoce i warzywa sprzedawane w sklepach są przecież pryskane, nie wiadomo właściwie skąd sprowadzane, na eko zakupy niespecjalnie mnie stać, blablabla… – tego typu wątpliwości pojawiały się w mojej głowie. Jakoś o tym, że w słoikowych obiadkach niewiele jest wartości odżywczych, bo większość obiadków przygotowywana jest z mrożonek już nie pomyślałam. I że jeśli stoi toto na półce w sklepie dajmy na to cztery lata, to na pewno nie ma tylu witamin, co zwykły, świeży kalafior sprzedawany na bazarku. I że skoro właściwie wszystkie te słoikowe dania smakują praktycznie tak samo, to doprawy dziwny gust kulinarny wyrabiam memu biednemu dziecięciu. No właśnie. Skoro już o smakach mowa, to między innymi tu zaczynają się nasze problemy.

Nie jest tak, że nie próbowaliśmy przestawiać Witka na normalne ludzkie jedzenie. Próbowaliśmy. Proponowaliśmy mu domowe zupki, gotowane warzywa, pokrojone w plasterki owoce. Co z tego, że podsuwaliśmy mu to wszystko, skoro dla niego to nie było w ogóle jedzenie. Bywało, że zjadał od nas z talerza różyczkę miękkiego brokułu albo kawałeczek marchewki. Brał też do rączki makaron i potrafił dosyć długo go memlać. Wszystkie te próby sprowadzały się jednak jedynie do zabawy, bo branie wszystkiego do ust i tak już od dawna było na stałe wpisane do Witkowego repertuaru odruchów natrętnych. Kawałek banana był dla niego tożsamy z przyklejonym do podeszwy buta śmieciem czy okruszkami spod stołu. W dodatku naturalne, wyraziste smaki warzyw, nieszczególnie były przez niego akceptowane. Co raz częściej pluł zwyczajnym jedzeniem, za to trząsł się z ekscytacji widząc mały słoiczek z etykietką z misiem. Dosyć długo zastanawiałam się co z tą lawiną porażek począć. Kupować dalej słoiki? Zacząć gotować i podawać zmiksowane zupki? Dawać mu do rączki warzywa i owoce? Postanowiliśmy spróbować z tym ostatnim. O ile z chrupkami i biszkoptami Witek radził sobie doskonale, tak z kawałkiem banana już nie bardzo. Nie mógł załapać o co chodzi z żuciem pokarmów, co nie dziwi jeśli uświadomić sobie, że przecież znał tylko słoikowe papki. Kilka razy zakrztusił się nie na żarty i o mały włos nie przypłaciłam tego zawałem. Na jakiś czas zrezygnowałam więc z podawania czegokolwiek poza słoiczkami i tak niestety błędne koło się zamykało. Do walki o zmianę upodobań Witusia zmotywowały mnie jego późniejsze kłopoty z trawieniem. Ponieważ niewiele gryzł, jego wypróżnienia przypominały kupki noworodka, a to u starszego niemowlęcia nie jest zbyt zdrowy objaw. Apetyt zawsze mu dopisywał, nie muszę więc wspominać ile pieluch zużywać musieliśmy na dobę. Naprawdę niepokoiły mnie zarówno nieumiejętność żucia jak i mało ciekawe kupki i gdybym tylko mogła cofnąć się w czasie nigdy przenigdy nie wzięłabym do ręki słoików dla niemowląt. Po tym wszystkim przedyskutowaliśmy sprawę z P. i postanowiliśmy że wszelkie słoiki idą natychmiast w odstawkę, a Witek czy chce czy nie, musi nauczyć się zdrowo i normalnie jeść (a przede wszystkim żuć!). Skoro my staramy się jeść zdrowo i sezonowo, a nasza lodówka zazwyczaj pełna jest zieleniny, to dlaczego nasze dziecko ma odżywiać się inaczej niż my? Moje myśli od tamtej pory nakierowane są na BLW, o którym czytałam jeszcze będąc w ciąży. Temu, jak wyglądały nasze początki z BLW, czym jest ta metoda, jakie są jej zalety (a ma ich mnóstwo!) i co oznacza skrót, poświęcony będzie kolejny post.