To był maj

Jakoś w maju ubiegłego roku wybraliśmy się z Pe w plener, by, nim nadejdzie ten dzień, upamiętnić na zdjęciach mnie i Berbecia jeszcze w dwupaku (a przy okazji uwiecznić mój największy we wszechświecie brzuch). Było piękne majowe popołudnie, upał nie z tej ziemi, komary cięły jak wygłodzone bestie, ja sapałam już jak lokomotywa, a spuchnięta byłam kosmicznie - jakby ktoś wlał we mnie z dziewięćdziesiąt litrów wody. Witek jeszcze przez parę tygodni mógł siedzieć wygodnie w brzuszku, a ja i Pe mogliśmy cieszyć się ostatnimi chwilami nierodzicielskiego życia. To był czas, kiedy jeszcze spać mogłam nawet do dziesiątej, jeśli chciałam...kiedy mogłam wyjść dokąd chciałam i wrócić o której tylko chciałam...co prawda nigdy sama, zawsze z moim słodkim ciężarem, jednak wtedy ten ciężar nie wydawał z siebie żadnych dźwięków, niczego się nie domagał, kopał tylko czasem w żebra i po wątrobie, ale to i tak nic w porównaniu z tym, co serwuje mi odkąd się urodził.

Ten zeszłoroczny maj wspominam miło - to był czas niecierpliwego oczekiwania i niesamowitej radości, pełen obaw i jednocześnie pewności, że damy radę, choć cały nasz świat stanie na głowie. To był piękny czas. Wtedy nawet nie przypuszczałam, że może być po stokroć piękniej. A tak jest. Minął rok, a ja nie wyobrażam sobie, że nasze życie miałoby potoczyć się inaczej. Co mi po spaniu do dziesiątej, co mi po tych wszystkich wypadach w różne miejsca...Bez mojej rodziny nie miałabym nic.

Wtedy to był maj. Początek tej niekończącej się opowieści.

okazja dla wszystkich, którzy nie mieli przyjemności podziwiać
mojego brzucha - był naprawdę duży!

wtedy jeszcze nie miałam zakoli. w ogóle miałam dużo włosów, nie to co teraz...

mama - pulpet

mama - baryłka

;)