Mamo, mów mi, że mnie kochasz

Tyle ostatnio listów, artykułów, tekstów o tym, że niektórym z nas zabrakło w dzieciństwie najważniejszych rzeczy. Najważniejszych, choć tak prostych przecież: gestów, słów, spojrzeń. Czytam te listy, te opowieści i rozumiem wszystko, co w nich jest, całą tę gorycz wylaną na papier. To są opowieści dorosłych już kobiet, które nie umieją zapomnieć, nie umieją się pogodzić z tym, że w dzieciństwie nigdy nie usłyszały słowa "kocham", nigdy nie były przytulane, ich matki nigdy nie były z nich dumne. Jak to jest nie powiedzieć nigdy własnemu dziecku, że jest najważniejsze na świecie? Jak to jest nie mówić swojej córce, że jest piękna, wartościowa i kochana? Nie przytulać jej tak po prostu, bez powodu. Jak to jest powtarzać dziecku, że niczego nie potrafi, że nie umie, że się nie nadaje, że "zostaw to, i tak źle zrobisz". Nie rozmawiać z nim, nie wspierać go, nie ufać mu, nie interesować się tym, co robi, czego chce w życiu i co kocha.

Jak można nie widzieć, nie dostrzegać, że w efekcie takich działań w dorosłe życie wchodzi nie: pewny siebie, znający swoją wartość, otwarty na świat i innych ludzi człowiek, ale: niewiele warty w swoich oczach i nieradzący sobie z rzeczywistością kłębek kompleksów, uosobienie nerwicy. 

Nie wiem, jak to jest mówić te wszystkie przykre rzeczy, nie wiem też, jak to jest nie mówić tych, które mówić się powinno. Wiem za to, jak to jest nie usłyszeć nigdy tego, co zawsze chciało się usłyszeć, i ile kosztuje branie do siebie tych wszystkich gorzkich, nieprzemyślanych słów. Wiecznego wyrzutu, wiecznej krytyki i pretensji.

Mamy, mówcie swoim dzieciom, że je kochacie. Że są dla Was ważne. Mówcie im to każdego dnia. Przytulajcie je, całujcie, okazujcie czułość. Wspierajcie je w każdej ich decyzji, angażujcie się w ich życie, w to, co robią i co kochają robić. Niech Wam wyrosną wspaniali mężczyźni i kobiety, bez tych wszystkich absurdalnych strachów, lęków, zahamowań. I bez poczucia, że zawsze byli, są i będą niekochani, niechciani, nie tacy, jak powinni być.

Ja Witkowi nigdy nie powiem, że dzień jego narodzin był najgorszym dniem w moim życiu. Nie powiem, że ten poród, to był jedynie ból i największe cierpienie. Że chciałam tylko, żeby skończyła się ta męka. Nie, ja mu powiem, że ten dzień był najpiękniejszym dniem. Wymarzonym, niezapomnianym, cudownym. I że liczyło się tylko to, że on się rodzi. I że nic wspanialszego nie mogło mnie nigdy spotkać.
Ja mojemu synowi nigdy nie powiem, że skoro nie poszło mu w konkursie albo na sprawdzianie, to widocznie nie umie, nie potrafi. Ja mu powiem, że porażki się zdarzają, ale na szczęście nie są miernikiem umiejętności i wiedzy. Powiem, że to, że się nie udało niewiele tak naprawdę znaczy.
Będę do znudzenia mu powtarzać, że go kocham. Będę go przytulać i całować na dobranoc. Będę słuchać tego, co mi ma do powiedzenia. I rozmawiać, i tłumaczyć, i rozumieć. Pocieszać, kiedy coś mu się nie uda. Dzielić radość, kiedy przyjdzie czas sukcesu. Robić wszystko, żeby poznać moje dziecko. Moje najpiękniejsze, najwspanialsze dziecko.