Być blisko

Na samym wstępie zaznaczę, że pisząc poniższe nie sprzedaję nikomu jedynej i właściwej drogi, jedynego słusznego modelu postępowania. Piszę, o tym co sama uważam za właściwe i piszę o sobie, bo tylko o tym wolno mi pisać. I dzielić się refleksją też mi wolno ;)


Pamiętacie, jak jakiś czas temu wspominałam, że mamy w planach przenosiny Witka do jego własnego łóżeczka? I jak niedługo potem przyznałam się, że nic z tych przenosin nie wyszło? Ja pamiętam całkiem dobrze. Ale nie mogę sobie przypomnieć, co skłoniło mnie wtedy do rozważania takiej opcji. Być może dziecię moje nie pozwalało nam się wyspać, bo tak bardzo się w nocy rozpychało. Być może było mi wtedy smutno i tęskniłam za wieczornym przytulaniem z P. A może po prostu uznałam, że Wituś jest już na tyle duży, że mógłby, a nawet powinien, spać już sam w swoim łóżeczku. Powodów pewnie było wiele, a przynajmniej dość, by z całą stanowczością rozpocząć przygotowania do łóżeczkowej przeprowadzki. Któregoś dnia wyciągnęłam więc z szafy malutką Witusiową kołderkę i poduszkę, starannie oblekłam materacyk, włożyłam do łóżeczka miękkiego misia i czekałam na pierwszą przedpołudniową drzemkę mojego Tusia. Gdy ta w końcu się trafiła, zabrałam się do dzieła. Ukołysałam i położyłam dziecię, przykryłam, wyszłam z pokoju. Powtarzałam to jeszcze przez kilka dni. Witek niekiedy pozwala odłożyć się do łóżeczka i śpi w nim jakiś czas. Mnie pozwalał umieszczać się tam na pośniadaniowy i niezbyt długi odpoczynek, po którym budził się tak jak zwykle - mocno rozespany, spocony i płaczliwy. Było w tej pobudce jednak coś, czego nie widziałam, gdy drzemał w znajomym mu i ciepłym miejscu. Wituś budził się przestraszony i nieszczęśliwy. Przestraszony - bo zaraz po przetarciu oczu orientował się, że siedzi w klatce, i nieszczęśliwy - bo nikogo nie było obok, gdy budził się w zimnym i mało znanym miejscu. Było kilka takich drzemek. Później Witek za nic w świecie nie życzył sobie lądowania za prętami łóżeczka i musieliśmy na powrót odkładać go tam, gdzie zwykle, zabezpieczając niezbyt miękką podłogę materacem, kołdrą czy czymś innym. Jeśli chodzi o spanie w ciągu dnia: umieszczanie mojego dziecia w naszym łóżku nie jest najwygodniejszą opcją dla mnie - rodzica. Co chwilę muszę sprawdzać, czy dzieć się nie przemieszcza, czy nie planuje przypadkiem powąchać podłogi i poudawać placka. W łóżeczku za to mógłby sobie spać spokojnie, nie byłoby strachu, że spadnie i rozkwasi sobie nos na kafelkach. Opcja łóżeczkowa zapewne miałaby swoje plusy także, a nawet przede wszystkim, w czasie nocnego odpoczynku. Rodzice mieliby w końcu całe łóżko dla siebie. Żadnych stópek wycelowanych znienacka w oko. Żadnych kuksańców w żebra. Żadnych kopniaków w wątrobę. Żadnych rozpychanek-przepychanek. I główki złożonej w środku nocy na moim albo P. brzuchu. Dlaczego więc odpuściliśmy tak łatwo? Na pewno po wielu próbach Witek w końcu przyzwyczaiłby się do zmiany miejsca, dlaczego więc nie próbowaliśmy? Na którymś z blogów rodzicielskich, czytałam jakiś czas temu wpis poświęcony tematowi usypiania dzieci. Przedstawiona w nim była jakaś niesamowita i niezawodna metoda przyzwyczajania dziecka do spania we własnym łóżeczku, w osobnym pokoju. Metoda kontrolowanego płaczu? Jakoś tak. Ja się kompletnie nie znam na takich super-patentach. Nie mam pojęcia o co w nich chodzi. Nie potrafię działać według jakiejś konkretnej instrukcji obsługi, jeśli chodzi o robienie czegokolwiek przy moim dziecku. Zawsze działam intuicyjnie i dokonuję wyborów kierując się sygnałami, które wysyła mi Wituś i tymi, które płyną mi z serca. Przeczytałam jak to zasypianie malucha miałoby wyglądać i oniemiałam ze strachu. Bo dla mnie to nie jest żadna cud-metoda ani żaden "sposób na...", tylko zwyczajna tresura i uprzedmiotowienie dziecka. Zaniechałam dalszych prób przyzwyczajania Witka do łóżeczka, dlatego, że dalsze próby byłyby zmuszaniem go do czegoś, sterowaniem nim i wymaganiem od niego, by działał tak, jak mnie się widzi i podoba. A to tak nie działa, no niestety. Każdy podchodzi do rodzicielstwa na swój sposób. Ja staram się w moim dziecku dostrzec osobę, która myśli i czuje, która ma potrzeby i wyraża je. Traktuję moje dziecko poważnie i wsłuchuję się wyraźnie w to, co chce mi ono powiedzieć. Wituś ostatnio powiedział mi, że nie jest gotowy na spanie bez nas. A ja, gdy to sobie uzmysłowiłam odetchnęłam z ulgą. Jeszcze przyjdzie czas na taką samodzielność. Nie jutro, nie za tydzień, nie za miesiąc. Mamy jeszcze trochę czasu, by nacieszyć się sobą. I by przytulać tę małą główkę, która ląduje co jakiś czas na brzuchu śpiącego rodzica.

Przyznam szczerze, że nie boję się, że Wituś będzie chciał z nami spać do osiemnastki. Albo że nie da nam żyć i wejdzie na głowę. Ja po prostu jestem głucha na wszystkie: "uważaj, bo rozpuścisz". Nie rozpuszczę, tylko posłucham i zrozumiem. I będę blisko.

A łóżeczko zdaje się, że rozmontujemy i wyniesiemy do garażu.